วัดระฆังโฆสิตาราม วรมหาวิหาร สร้างในสมัยกรุงศรีอยุธยา เดิมชื่อ "วัดบางว้าใหญ่" สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงปฏิสังขรณ์และยกฐานะขึ้นเป็นพระอารามหลวง และทรงโปรดเกล้าฯ ให้ประชุมสังคายนาพระไตรปิฎกซึ่งอัญเชิญมาจากนครศรีธรรมราชขึ้นที่วัดนี้
          เมื่อรัชกาลที่ 1 โปรดเกล้าฯ ให้ปฏิสังขรณ์วัดครั้งใหญ่ ได้ขุดพบระฆังลูกหนึ่งซึ่งมีเสียงไพเราะมากจึงทรงให้นำไปไว้ที่วัดพระแก้ว โดยทรงสร้างระฆัง 5 ลูกมาไว้ที่วัดแทน แล้วพระราชทานนามว่า "วัดระฆังโฆสิตาราม" เมื่อถึงสมัยรัชกาลที่ 4 โปรดให้เปลี่ยนเป็น "วัดราชคุณฑิยาราม" (คัณฑิแปลว่า ระฆัง) แต่คนทั่วไปไม่นิยมยังคงเรียกกันว่า "วัดระฆัง" มาจนทุกวันนี้

          พระอุโบสถ สร้างในสมัยรัชกาลที่ 1 หลังคาลดมุข 3 ชั้น ประดับช่อฟ้า ใบระกา หางหงส์และคันทวยที่สลักเสลาอย่างประณีตงดงาม ภาพจิตรกรรมฝาผนังเป็นฝีมือของ "พระวรรณวาดวิจิตร" จิตรกรเอกในสมัยรัชกาลที่ 6

          พระปรางค์ สร้างในสมัยรัชกาลที่ 1 ได้รับการยกย่องว่า "ทำถูกแบบแผนที่สุด" จนถือเป็นแบบฉบับของพระปรางค์ที่สร้างในยุคต่อมา

          หอระฆัง ถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของวัด สร้างแบบจัตุรมุขเป็นศิลปะสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลายและรัตนโกสินทร์ตอนต้น ด้านบนแขวนระฆังที่ได้รับพระราชทานจากรัชกาลที่ 1 จำนวน 5 ลูก